Anthony W. Rogers is een muzikant uit de Appalachen, het middelgebergte dat vertrekt in Alabama in het oosten van Noord-Amerika en zich uitstrekt tot Newfoundland in Canada. Hij heeft in zijn muzikale loopbaan deel uitgemaakt van rockgroepen als ‘The Now’, ‘Ten Below’ en ‘Skatley Crue’ vooraleer aan een solocarrière te beginnen waarin hij drie albums heeft uitgebracht met als laatste worp het hier nader toegelichte “One Day (A Journal)”.

De stijl die Anthony W. Rogers hanteert op deze plaat wordt meestal geklasseerd onder de noemer ‘avant garde pop’ of als ‘psychedelische rock’ in de stijl van zijn muzikale voorbeelden Frank Zappa, Todd Rundgren en ‘Beach Boy’ Brian Wilson. Dat was ook al zo op zijn solodebuutplaat “Identification” in 1994 en op het vijf jaar geleden uitgebrachte tweede album “Wrong”.

Hij wil met zijn platen vooral doen waar hij zelf het meest zin in heeft en een internationale carrière in de muziek of het nastreven van commercieel succes is al langer geen streefdoel meer voor Anthony W. Rogers. Voor de opname van de twaalf nummers op het nieuwe album “One Day (A Journal)” deed hij een beroep op zijn twee vrienden zanger John Harman en drummer Bart Lay en op zijn twee kinderen: dochter Audrey en zoon Joe Rogers die meezingen en beiden op piano en trompet spelen. Zelf bespeelde hij alle overige instrumenten en zorgde hij voor allerlei klanken die in deze psychedelische nummers kunnen gehoord worden.

“One Day (A Journal)” is verkrijgbaar als cd en in vinylversie. Wij kregen hier beide uitvoeringen toegestuurd, maar als u interesse zou heben in de vinylplaat, dan moet u er toch snel proberen bij te zijn, want die werd maar in een oplage van 250 exemplaren geperst. Op de cd staan de twaalf nummers mooi achter elkaar, maar het werk op vinyl is gespreid over vier tracks op een 45-toerenplaat met de nummers “Mash”, “I’ll Take The Blame”, “Half The Picture” en “House On The Hill”, terwijl de resterende acht nummers op een 33-toerenplaat staan.

Qua stem vinden we die van Anthony W. Rogers af en toe wat lijken op die van de jonge David Bowie, maar met de muziek op deze plaat hebben we toch wat meer moeite omwille van het vaak gehanteerde experimentele samenvoegen van allerlei vreemde geluiden. Oordeel misschien best zelf na het beluisteren van het nummer “In The Water” op de hierbijgevoegde audiovideo. Wij limiteren onze beluistering van dit album bij voorkeur tot de nummers “Into The See”, “Fly Away” en het 8 en halve minuut durende “And When They Ask You”.

(valsam)